Daar stond ze: een jonge verpleegkundige met een goed verhaal. Enthousiast vertelt ze over het wetenschappelijk onderzoek dat ze gaat uitvoeren. Wetenschappelijk onderzoek dat volledig wordt gefinancierd. Maar dit onderzoek is bedacht door een verpleegkundige en wordt door haar uitgevoerd. Hoe gaaf is dat?
Ik was gisteren de spreker op een symposium in het st Antonius ziekenhuis in Nieuwegein. Een groep HBO-V in-company studenten organiseerden het symposium als onderdeel van hun opleiding. Het thema: ‘Verbeter de zorg, begin bij jezelf’ En wat hadden ze het goed georganiseerd, met enthousiasme en bevlogenheid.
Onderweg naar huis dacht ik na over wat me zo geraakt had waardoor ik zo blij naar huis ging.
Was het de enthousiaste groep die het symposium georganiseerd had? Waren het de mooie en interessante gesprekken die ik tijdens de pauze had met een even zo bevlogen voorzitter van de raad van bestuur? Was het de stralende voorzitter van de VAR die zichtbaar blij was met alles wat er in deze paar uurtjes gebeurde? Of was het die jonge verpleegkundige die het voor elkaar gekregen heeft om onderzoek te mogen doen? Ja, het heeft allemaal bijgedragen. Maar de kern zat ‘m in iets anders.
Ik besloot dat het met name door de positieve energie kwam die voelbaar in de ruimte hing.
Veel blije mensen, veel trotse verpleegkundigen, trots op hun vak.
En ik besefte eens te meer dat er oprecht behoefte is aan positieve energie in de zorg.
‘Laten we stoppen met ons in de slachtofferhoek te zetten. Laten we tonen hoe belangrijk wij zijn’.
Dat was wat ik overal om me heen hoorde zoemen. Of ik meende het waar te nemen, dat kan ook.
Het maakte dat ik hoopvol naar huis ging.
Ja, er is een enorm tekort aan verpleegkundigen,dat gat is niet zomaar gevuld. En ja, er is nog heel veel te doen aan verbetering van de communicatie en samenwerking (in zorgteams en met patiënten) We zijn er nog niet. Maar we zijn op weg.
Steeds meer laat de zorg zich van haar krachtige, professionele, trotse kant zien. Werken in de zorg? Je moet het maar kunnen.
Ik was blij dat ik met mijn lezing een bijdrage heb kunnen leveren aan zo’n gave bijeenkomst.
Annette van Duijn, de voorzitter van de VAR, sloot af met wat volgens haar de vijf kernelementen zijn van persoonlijk leiderschap tonen in de zorg. Ik deel ze graag met je:
1 Wees trots op je vak en op het ziekenhuis waar je werkt
2 Heb een visie! Denk na over wat je belangrijk vindt in je werk en doe waar je achter staat
3 Doe het elke dag een beetje beter
4 Neem invloed waar je dat hebt
5 Help je collega’s, coach elkaar
De voorzitter van de raad van bestuur voegde er nog een boodschap aan toe: ‘Onderschat niet je eigen belang en de bijdrage die je levert door het dagelijks verbeteren van de zorg. Jullie zien waar de zorg beter kan.’
Dus: als er nog eens iemand tegen je zegt: ‘Oh, werk jij in de zorg? Poeh, dat is zulk zwaar werk, dat zou ik nooit kunnen’.
Dan kun je gerust antwoorden met: ‘Dat kan ook niet iedereen. Om mijn werk te kunnen doen moet je jarenlang getraind worden en over veel kwaliteiten beschikken. Ik ben dagelijks betrokken bij leven en dood en er wordt een beroep gedaan op alles wat je in huis hebt. Elke dag werk ik nauw samen met collega’s en patienten om te doen wat het beste bij de situatie past. Dus het klopt dat er mensen zijn die dit werk niet kunnen doen. Maar ik kan het wel en ik ben er trots op dat ik verpleegkundige ben’
Nurse Power!
Organiseer je ook een symposium en ben je op zoek naar een enthousiaste spreker? Ik kom met heel veel plezier een lezing geven. Neem gerust contact met me op, dan bespreken we de mogelijkheden.